ΕΦΕΕ και νεκροφιλια: μια προσεγγιση

Σε όλες τις κοινωνίες μεγάλες και μικρές , στους χώρους εργασίας , στις σχολές και οπουδήποτε χρειάζεται κάποιοι άνθρωποι να εκφράσουν και να διεκδικήσουν τα δικαία τους , ο αυθόρμητος , άμεσος και ανεξέλεγκτος λόγος τους είναι αυτόν που φοβάται το κράτος και τα αφεντικά και προσπαθούν να τον περιορίσουν. Αυτό το καταφέρνουν καθώς έχουν φροντίσει να ορίζονται εκπρόσωποι πάνω στους πολλούς οι οποίοι μετριάζουν αυτόν τον αυθεντικό και δυναμικό λόγο για να προχωρήσουν σε εξευτελιστικούς συμβιβασμούς. Τα εμπόδια που τίθενται από τους επαγγελματίες φοιτητοσυνδικαλιστες ώστε να μην γίνονται συχνά συνελεύσεις στις σχολές είναι παμπολλα. Όταν αναγκάζονται να μπουν σε κάποια συνέλευση καθώς ο κόσμος έχει αντιδράσει την προσαρμόζουν στα μέτρα τους μεταφέροντας σε αυτές τις κομματικές τους γραμμές και δισανασχετόντας , γιουχάροντας και βρίζοντας σκεπάζουν κάθε έναν που έχει σιχαθεί να ακούει το ίδιο παραμύθι και εκφράζει κάτι διαφορετικό. Οι συγκεκριμένοι που έχουν απαξιώσει τις γενικές συνελεύσεις τα έχουν βρει μια χαρά μεταξύ τους συμμετέχοντας στο Δ.Σ και αποφασίζοντας για εμάς χωρίς εμάς. Αυτό το μοντέλο ιεραρχικά δομημένης οργάνωσης καθιστά λίγους ανθρώπους να κάνουν κουμάντο σε όλους τους φοιτητές και να λαμβάνουν αυτοί εξ’ ονόματος τους τις αποφάσεις. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά για άλλη μια φορά επιχειρείτε η επανασύσταση – νεκρανάσταση της ΕΦΕΕ. Η ΕΦΕΕ (Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδας) είναι το τριτοβάθμιο όργανο στο οποίο συμμετέχει η ελίτ των φοιτητικών – κομματικών παρατάξεων πανελλαδικά. Ουσιαστικά μιλάμε για την «εκπροσώπηση της εκπροσώπησης». Πλέον οι φοιτητές έχουν την κατάληξη για την οποία φτιάχτηκε η ΕΦΕΕ : ‘εξοστρακίζονται’ και η φωνή τους φθάνει αμυδρά στα αφτιά των εκπροσώπων – φοιτητοπατερων οι οποίοι αδιαφορούν παντελώς καθώς έχουν επιφορτιστεί με τον σπουδαίο ρόλο να τα βρουν με την εκάστοτε κυβέρνηση και τα τσιράκια της για λογαριασμό πάντα (!!) των φοιτητών. Προς αυτήν την κατεύθυνση υπάρχουν και κρατικές πιέσεις καθώς το υπουργείο επιδιώκει διάλογο με τους φοιτητές. Αυτοί όμως θα μπορούσε να είναι μόνο το γραφειοκρατικό μόρφωμα της ΕΦΕΕ και όχι ένα συντονιστικό το οποίο μεταφέρει τις αποφάσεις της πλειοψηφίας των φοιτητών μέσω των συνελεύσεων καθώς δεν θα είχε τα επιθυμητά για το υπουργείο αποτελέσματα. Εναντία σε όλα τα ιεραρχικά δομημένα μορφώματα που πλασάρονται με σκοπό την αποχαύνωση και την απάθεια αντιπροτείνουμε οριζόντια δομή και λήψη αποφάσεων με αμεσοδημοκρατικες διαδικασίες μέσω των συνελεύσεων. Συνελεύσεων όμως στις οποίες όλοι εμείς πλέον πρέπει να θέσουμε τις βάσεις ώστε να σταματισουν να είναι κάδος αδιάφορων κομματικών αντιλήψεων και όλοι οι φοιτητές να εκφράζουν αυθόρμητα τις απόψεις τους.

    Όσο η εξαθλίωση θα εδραιώνεται

                                 στο σύνολο των καταπιεσμένων…

Δυο χρόνια έχουν περάσει από την είσοδο της χώρας στο μνημόνιο κι η επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου είναι ήδη εξοντωτική για εργαζόμενους και μη. Η ανεργία στο 25%, συνεχείς μειώσεις σε μισθούς, επιδόματα και συντάξεις πείνας, εργασιακή εφεδρεία, ευέλικτα ωράρια για ελαστικά εργαζόμενους, αντικατάσταση των συλλογικών συμβάσεων από ατομικές, απελευθέρωση των απολύσεων είναι μόνο μερικά από τα μέτρα των τελευταίων μηνών, που έχουν οδηγήσει τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα σε μια αγωνιώδη προσπάθεια για επιβίωση, μια πρώτη επίτευξη της εδραίωσης του εργασιακού μεσαίωνα που εμφανίζεται ως λύση στην κρίση. Εκτός, όμως από την επίθεση στον εργασιακό τομέα, το κράτος και τα αφεντικά, σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ-θρυμματίζοντας τα τελευταία υπολείμματα του δημοκρατικού τους προσωπείου-οδηγούν την κοινωνία με ταχύτατους ρυθμούς σε πλήρη κι απροκάλυπτο ολοκληρωτισμό. Οποιαδήποτε φωνή αντίστασης λαμβάνει ως απάντηση την αποσιώπηση, την άγρια καταστολή, τα φακελώματα, τους εκβιασμούς, τις διώξεις, τις φυλακίσεις.

Τόσο θα ξεπετάγονται

                                                                  καινούριοι πυρήνες αντίστασης…

Αψηφώντας όμως την κατασταλτική μανία του κράτους και την εργοδοτική τρομοκρατία των αφεντικών, εργαζόμενοι από διαφορετικούς κλάδους και περιοχές αντιστέκονται στην καταπάτηση των δικαιωμάτων τους και στην κλοπή της αξιοπρέπειάς τους. Αντεπιτίθενται με επισχέσεις εργασίας, καταλήψεις, απεργίες, πορείες, αποκλεισμούς και περιφρουρήσεις εργασιακών χώρων, ξεκινώντας έτσι ένα σκληρό και πολύμορφο αγώνα.

•    Η απεργία διαρκείας των 400 εργατών της Ελληνικής Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο κρατάει για πάνω από δυόμιση μήνες τώρα και ήρθε ως απάντηση στις εκδικητικές απολύσεις 50 συναδέλφων τους, λόγω άρνησής τους να υποκύψουν στους εκβιασμούς του εργοδότη Μάνεση για πεντάωρη εργασία αντί οκτάωρης, με αντίστοιχη μείωση των μισθών κατά 40%. Παρόλο που το σωματείο των εργαζομένων ελέγχεται από το ΚΚΕ, αυτό δε στάθηκε εμπόδιο στο να αναπτυχθεί, ένα μεγάλο και πολυτασικό κίνημα έμπρακτης αλληλεγγύης. Δεκάδες εκδηλώσεις οικονομικής ενίσχυσης και αντιπληροφόρησης, αλλά και η φυσική παρουσία αλληλέγγυων στο εργοστάσιο, δείχνουν ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας βρίσκεται στο πλευρό των απεργών.

•    Στην πύλη της Αλουμινοβιομηχανίας Αφοί Λουκίσα στο Περιστέρι, βρίσκονται πάνω από ενάμιση μήνα και οι 35 εργάτες που είναι απλήρωτοι έναν ολόκληρο χρόνο, με την εργοδοσία να κάνει 38 μηνύσεις σε εργαζομένους και συνδικαλιστές για παρεμπόδιση της λειτουργίας του εργοστασίου.

•    Σε νίκη κατέληξαν οι κινητοποιήσεις στις δυο μεγάλες γαλακτοβιομηχανίες ΑΓΝΟ και ΜΕΒΓΑΛ.

Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ

•    Στο τηλεοπτικό κανάλι ALTER, 470 εργαζόμενοι προχώρησαν στις 10 Νοέμβρη σε επίσχεση εργασίας, σταμάτησαν τη ροή του προγράμματος, ανέβασαν απεργιακή κάρτα και περιφρουρώντας το χώρο μέρα-νύχτα διεκδικούν τα δεδουλευμένα και το δώρο Χριστουγέννων των επί 11 μήνες 620 απλήρωτων εργαζομένων.

•    Σε απεργία από τις 22 Δεκέμβρη βρίσκονται και οι 800 εργαζόμενοι της καθημερινής εφημερίδας Ελευθεροτυπία, οι οποίοι παραμένουν απλήρωτοι απ’ τον Αύγουστο, ενώ είχαν προηγηθεί κι άλλες 48ωρες απεργίες.

•    Μικρότερης έντασης και διάρκειας κινητοποιήσεις ενάντια στην αλλαγή των εργασιακών σχέσεων και των συμβάσεων εργασίας έγιναν και στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη.

•    Τέλος, σημαντική νίκη κατάφεραν και οι εργαζόμενοι στην εταιρία κινητής τηλεφωνίας Vodafone, αφού με τις αγωνιστικές τους κινητοποιήσεις (3ήμερη απεργία στη Θεσσαλονίκη και μονοήμερη στην Αθήνα) και παρά την εργοδοτική τρομοκρατία κατάφεραν να αποτρέψουν τα σχέδιά της για μετατροπή των συμβάσεών τους σε 5ωρες με αντίστοιχη μείωση μισθού.

Παράλληλα με τις αντιστάσεις στους εργασιακούς χώρους, πλήθος άλλων κινητοποιήσεων λαμβάνει χώρα εδώ και μήνες σε διάφορες πόλεις. Ανοιχτές συνελεύσεις γειτονιών, κινήματα «δεν πληρώνω», δίκτυα αλληλεγγύης ενάντια στα χαράτσια της ΔΕΗ, μαζικές απαλλοτριώσεις σε super market κ.α. αποτελούν όχι μόνο πρόσκαιρες λύσεις για την οικονομική επιβίωση σε καιρό κρίσης, αλλά κι έμπρακτα εγχειρήματα αυτοοργάνωσης, συλλογικοποίησης των αναγκών και των διεκδικήσεών μας. Είναι μια πρώτη πραγμάτωση της επιστροφής από τη διάχυτη κουλτούρα ανάθεσης στην αδιαμεσολάβητη δράση, από την ηττοπάθεια στην συνειδητοποίηση της ανάγκης για αγώνα, στην αναγνώριση της ταξικής μας ταυτότητας, από την απάθεια και το φόβο στην ολική ρήξη.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΤΩΡΑ – ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

ΤΙ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΤ ΑΦΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΤΑ ΚΝΑΤ…

Την Πέμπτη 20 Οκτώβρη, τη δεύτερη μέρα της μαζικότατης γενικής απεργίας, δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ κατέλαβαν σε παράταξη τη λεωφόρο Αμαλίας (με την πλάτη γυρισμένη στα ΜΑΤ), μπροστά από τη Βουλή, λειτουργώντας εθελοντικά ως μπάτσοι στη θέση των μπάτσων. Με μια ξεδιάντροπα εξουσιαστική συμπεριφορά οι κρανοφόροι και παλουκοφόροι των ΚΝΑΤ και του ΠΑΜΕ περιφρούρησαν τη Βουλή (και όχι τη συγκέντρωση), σε άμεση συνεργασία με την αστυνομία, απαγορεύοντας στους διαδηλωτές που είχαν συγκεντρωθεί στο Σύνταγμα να πλησιάσουν το «σπίτι της δημοκρατίας» και να εκφράσουν την οργή τους, προστατεύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την αστική δημοκρατία που υποτίθεται ότι αντιπαλεύεται το ΚΚΕ. Όπως πολλές φορές στο παρελθόν, έτσι και αυτή τη φορά στάθηκαν εμπόδιο στη μερίδα του κόσμου που ήθελε να συγκρουστεί, και όχι μόνο, προκειμένου να κερδίσουν τα αστικά εύσημα, αλλά και την ψήφο όσων διαφωνούν με την εξεγερσιακή βία.

Σε μια τέτοια κοινωνική συγκυρία με μαζικότατες απεργιακές κινητοποιήσεις και συγκρουσιακές πρακτικές, το ΚΚΕ έδρασε ως νταβατζής προφασιζόμενο ότι υπερασπίζεται τα λαϊκά συμφέροντα και αποπροσανατόλισε τον κόσμο από την ψήφιση του νομοσχεδίου αντλώντας έτσι επικοινωνιακά οφέλη, σε συνεργασία με τα μίντια, για να φανεί ως προστάτης του λαού.

Η ίδια κρατική καταστολή, που ήρθε ως αρωγή στο ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ για να μη διαρραγεί η περιφρούρηση της Βουλής, είχε και ως αποτέλεσμα το νεκρό(από ανακοπή λόγω των μέσων καταστολής) εργάτη και μέλος του ΠΑΜΕ,  προσθέτοντας ένα ακόμη θύμα στο βωμό της δημόσιας τάξης και της κοινωνικής ειρήνης.

Τα κόκκινα κοράκια, σε μια προσπάθεια να αντλήσουν πολιτική υπεραξία, καπηλεύονται  το θάνατο ενός συντρόφου τους. Αντί να αναδείξουν την κρατική δολοφονία προσπαθούν να διαβάλουν για πολλαπλή φορά, εκτός από τον κοινωνικό και πολιτικό χώρο των αναρχικών/αντιεξουσιαστών, και τις συγκρουσιακές πρακτικές που υιοθετεί ένα μέρος του αγωνιζόμενου κόσμου, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά πως γι’ αυτούς οι άνθρωποι είναι αναλώσιμα προϊόντα.

Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη όταν κάποιος επιλέγει να κρατήσει αυτή τη στάση στο δρόμο. Σε τέτοιες συνθήκες η ρίψη μολότοφ δεν είναι περισσότερο επικίνδυνη από επιθέσεις με παλούκια και κράνη σε κόσμο που δε διαθέτει μέσα προστασίας.

Για ακόμα μια φορά οι σταλινοφασίστες σαν επάξιος συνεχιστής των αποτρόπαιων στιγμών του κοινωνικοταξικού πολέμου (βλέπε Βάρκιζα, δράση του Ο.Π.Λ.Α, Πολυτεχνείο 1998, Δεκέμβρης 2008, αλλά και πιο μακριά- ισπανικό εμφύλιο, γκουλάγκ κ.α.) προσπαθούν να διχάσουν τον εξεγερμένο κόσμο που δε μπορούν να εγκολπώσουν στις κομματικές τους γραμμές.

Παθητική, αν όχι εμετική είναι και η στάση της πλειοψηφείας των αριστερών οργανώσεων που κάνουν λόγο για αναρχοφασίστες και τυχοδιωκτικές ομάδες που επιτίθενται αδιάκριτα στους διαδηλωτές.

Στο δρόμο για την αταξική κοινωνία δε χωράνε πολιτικά καπελώματα και αντικινηματικές λογικές.

Εργατοπατέρες, νταβατζήδες και κάθε λογής κομματικοί τραμπούκοι, καθώς και όσοι τους σιγοντάρουν θα μας βρουν απέναντί τους!

Πρωτοβουλία Αναρχικών/Αντιεξουσιαστών από Σ.Θ.Ε

Κατάληψη δε σημαίνει κλειστές σχολές…

Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες μιας σφοδρής και συνεχόμενης επίθεσης του κράτους προς τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα που πλήττει κεκτημένα δεκαετιών σε όλους τους τομείς (υγεία, εργασία παιδεία), υποβαθμίζοντας περαιτέρω τις ζωές μας. Μέρος αυτής της επίθεσης αποτελεί και ο νέος νόμος πλαίσιο για τα πανεπιστήμια (ΑΕΙ-ΤΕΙ), ο οποίος κατατέθηκε στη βουλή και ψηφίστηκε την περασμένη Τετάρτη.

Πλέον ο «δωρεάν» και «δημόσιος» χαρακτήρας του πανεπιστημίου θα είναι παρελθόν καθώς ανοίγεται δρόμος για καταβολή διδάκτρων ακόμα και σε προπτυχιακό (όχι μόνο μεταπτυχιακό) επίπεδο, καταργείται η δωρεάν σίτιση και στέγαση, τα δωρεάν συγγράμματα. Με τις επιχειρήσεις να εισχωρούν στα πανεπιστήμια, η γνώση μετατρέπεται σε εμπόρευμα κι ο φοιτητής σε πειθήνιο εργαζόμενο. Το πανεπιστημιακό άσυλο καταργείται διευκολύνοντας έτσι το κράτος να ελέγχει και να καταστέλλει οποιαδήποτε κίνηση αντίστασης. Τα περισσότερα από τα παραπάνω εφαρμόζονταν ήδη, έστω και άτυπα.

Εκλαμβάνοντας λοιπόν, την επίθεση αυτή ως γενικότερη και το φοιτητή ως μέρος της κοινωνίας (εργαζόμενος ή άνεργος) κι όχι αποκομμένο από αυτή, πιστεύουμε ότι ο αγώνας για την παιδεία δεν πρέπει να περιοριστεί στα πλαίσια του πανεπιστημίου, αλλά να συνδεθεί και με άλλα αγωνιζόμενα μέρη της. Για τη δημιουργία ενός κέντρου αντιπληροφόρησης και συσπείρωσης αυτών των μερών πραγματοποιήθηκε κατάληψη της Πρυτανείας σε περίοδο που οι σχολές ήταν κλειστές κι υπήρχε κινηματική άπνοια (22-27 Αυγούστου).

Η στάση μας από εδώ και στο εξής πρέπει να είναι τέτοια ώστε ο νόμος να μην εφαρμοστεί, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που διαθέτουμε (κατάληψη σχολών και δράσεις μέσα κι έξω από αυτές), μέσω ανοιχτών, αντιιεραρχικών διαδικασιών, απαλλαγμένων από παραταξιακές και μικροκομματικές λογικές.

Κατάληψη δε σημαίνει κλειστές σχολές, αλλά ζωντανή κι ουσιώδης αλληλεπίδραση και συνδιαμόρφωση των ατόμων που συμμετέχουν σε αυτήν.

 Εκλογικές   αυταπάτες

Η αστική δημοκρατία μέσω των εκφραστών της είχε πάντα την ικανότητα να εφευρίσκει διάφορους  τρόπους  για να συντηρεί την ύπαρξη της και μέσα από αυτή να εξυπηρετεί τους σκοπούς του Κράτους, των καπιταλιστών και των παρατρεχάμενων κομματικών τους φίλων αλλά και να διαιωνίζει και να εξελίσσει τις εξουσιαστικές σχέσεις.

Ένας από αυτούς, και για την ακρίβεια ο ισχυρότερος, καθώς είναι ο θεμέλιος λίθος της, είναι η ψευδαισθητική διαδικασία των εκλογών! Με απλά λόγια δηλαδή, μιας διαδικασίας που έχει ως σκοπό την ανάδειξη μιας ολιγαρχίας η οποία θα κάνει όλη τη “βρώμικη” δουλειά την οποία εμείς, μη έχοντας την τεχνογνωσία, τη μόρφωση, το χρόνο κλπ δε μπορούμε να κάνουμε. Η “δουλειά” αυτή βέβαια δεν είναι άλλη παρά… η οργάνωση και η διαχείριση της ίδιας μας της ζωής και καθημερινότητας! Ως λοιπόν ατελείς άνθρωποι εμείς οι εν γένει ψηφοφόροι πρέπει να εναποθέσουμε τις ανάγκες μας, τις ελπίδες μας και τα θέλω μας σε κάποιους άλλους, οι όποιοι είναι καλύτεροι από εμάς, πιο έξυπνοι και ικανοί, με καλύτερη γνώση των δικών μας αναγκών. Αλλά φυσικά η εξουσία είναι στα χεριά μας(!) αφού μπορούμε να αναιρούμε αυτούς τους υπεράνθρωπους και να ψηφίζουμε άλλους  στη θέση τους οι οποίοι ξέρουν και αυτοί καλυτέρα από εμάς τους ίδιους μας τους εαυτούς. Το παράδοξο αυτής της διαδικασίας πιστεύουμε πως είναι αυταπόδεικτο από αυτή την ίδια.

Μια τέτοια διαδικασία πραγματοποιείται και μέσα στους ακαδημαϊκούς χώρους. Οι φοιτητικές εκλογές , ο παροξυσμός  των κομματικών υπάλληλων είναι κάτι περισσότερο από εμφανείς. Τρέχουν πανικόβλητοι πάνω–κάτω, παίρνουν τηλεφωνά για να σιγουρέψουν όσους μπορούν, νοικιάζουν πούλμαν για να μεταφέρουν τους φοιτητές στα εκλογικά κέντρα και όλα αυτά γιατί το μόνο που θέλουν είναι να διεκδικήσουν τα δικά σου θέλω. Η υπέρτατη πράξη αλτρουισμού. Μάλλον όχι. Προφανώς δε θα σε ρωτήσουν τι θα συμφωνήσουν όλοι μαζί στο Δ.Σ γιατί εκεί δεν έχεις θέση. Είναι μόνο για την ελίτ, μόνο για τους πεφωτισμένους πολιτικάντιδες. Η προσπάθεια τους να δυναμώσουν τους κομματικούς τους  φορείς, να βάλουν και άλλα πρόβατα μέσα στα κομματικά τους μαντριά έχει σαν αποτέλεσμα να εξαλείψουν κάθε ατομική σκέψη και δράση, κάθε αυθορμητισμό και την οποιαδήποτε διαφορετικότητα. Μια προσπάθεια που συμπληρώνεται και από την διαδικασία των γενικών συνελεύσεων με τους περιορισμούς που τίθενται από τη στιγμή που καλείσαι να επιλέξεις πλαίσια με τα οποία πότε συμφωνείς λιγότερο, πότε περισσότερο αλλά ποτέ εντελώς και τα οποία δεν έχεις καν την ευκαιρία να συνδιαμορφώσεις. Τη διαδικασία των γενικών συνελεύσεων που αναλώνεται σε γενικόλογες κομματικές τοποθετήσεις και διαμαντριακές προσωπικές επιθέσεις. Τη διαδικασία των γενικών συνελέυσεων στην οποία θες δε θες, είσαι ένας παθητικός παρατηρητής και μια ψήφος. Όλα σου τα θέλω, όλη σου η σκέψη, όλες σου οι διαφωνίες και οι ενστάσεις συνοψίζονται σε ένα πλαίσιο και μια ψήφο.

Πρέπει να μιλήσουμε με διαφορετικούς όρους. Πρέπει να ζήσουμε και να πράξουμε με διαφορετικούς όρους. Απέναντι λοιπόν σε αυτή την απάνθρωπη ιεράρχηση ανάμεσα σε ανθρώπους-ψήφους και εκλεγμένους φοιτητοπατέρες, ανάμεσα σε ατελείς ανθρώπους και τελείους, αντιπροτείνουμε οριζόντια οργάνωση η όποια ξεκινά από εμάς και τελειώνει σε εμάς. Απέναντι στα Δ.Σ. αντιπροτείνουμε τις ελευθεριακές συνελεύσεις όπου η δράση μας θα αναδιαμορφώνεται από όλους μας ισότιμα. Το συμφέρον μας είναι κοινό και δεν περνάει μέσα από κανένα εξουσιαστικό μονοπάτι.

Απέναντι σε κάθε είδους αντιπροσώπευση, απεναντί σε κάθε είδους πλειοψηφική επιβολή, αντιπροτείνουμε την κοινωνική αυτοοργάνωση.

Εκλογική αποχή

Ελευθεριακές συνελεύσεις

Κοινωνική αυτοοργάνωση