ΕΦΕΕ και νεκροφιλια: μια προσεγγιση

Σε όλες τις κοινωνίες μεγάλες και μικρές , στους χώρους εργασίας , στις σχολές και οπουδήποτε χρειάζεται κάποιοι άνθρωποι να εκφράσουν και να διεκδικήσουν τα δικαία τους , ο αυθόρμητος , άμεσος και ανεξέλεγκτος λόγος τους είναι αυτόν που φοβάται το κράτος και τα αφεντικά και προσπαθούν να τον περιορίσουν. Αυτό το καταφέρνουν καθώς έχουν φροντίσει να ορίζονται εκπρόσωποι πάνω στους πολλούς οι οποίοι μετριάζουν αυτόν τον αυθεντικό και δυναμικό λόγο για να προχωρήσουν σε εξευτελιστικούς συμβιβασμούς. Τα εμπόδια που τίθενται από τους επαγγελματίες φοιτητοσυνδικαλιστες ώστε να μην γίνονται συχνά συνελεύσεις στις σχολές είναι παμπολλα. Όταν αναγκάζονται να μπουν σε κάποια συνέλευση καθώς ο κόσμος έχει αντιδράσει την προσαρμόζουν στα μέτρα τους μεταφέροντας σε αυτές τις κομματικές τους γραμμές και δισανασχετόντας , γιουχάροντας και βρίζοντας σκεπάζουν κάθε έναν που έχει σιχαθεί να ακούει το ίδιο παραμύθι και εκφράζει κάτι διαφορετικό. Οι συγκεκριμένοι που έχουν απαξιώσει τις γενικές συνελεύσεις τα έχουν βρει μια χαρά μεταξύ τους συμμετέχοντας στο Δ.Σ και αποφασίζοντας για εμάς χωρίς εμάς. Αυτό το μοντέλο ιεραρχικά δομημένης οργάνωσης καθιστά λίγους ανθρώπους να κάνουν κουμάντο σε όλους τους φοιτητές και να λαμβάνουν αυτοί εξ’ ονόματος τους τις αποφάσεις. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά για άλλη μια φορά επιχειρείτε η επανασύσταση – νεκρανάσταση της ΕΦΕΕ. Η ΕΦΕΕ (Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδας) είναι το τριτοβάθμιο όργανο στο οποίο συμμετέχει η ελίτ των φοιτητικών – κομματικών παρατάξεων πανελλαδικά. Ουσιαστικά μιλάμε για την «εκπροσώπηση της εκπροσώπησης». Πλέον οι φοιτητές έχουν την κατάληξη για την οποία φτιάχτηκε η ΕΦΕΕ : ‘εξοστρακίζονται’ και η φωνή τους φθάνει αμυδρά στα αφτιά των εκπροσώπων – φοιτητοπατερων οι οποίοι αδιαφορούν παντελώς καθώς έχουν επιφορτιστεί με τον σπουδαίο ρόλο να τα βρουν με την εκάστοτε κυβέρνηση και τα τσιράκια της για λογαριασμό πάντα (!!) των φοιτητών. Προς αυτήν την κατεύθυνση υπάρχουν και κρατικές πιέσεις καθώς το υπουργείο επιδιώκει διάλογο με τους φοιτητές. Αυτοί όμως θα μπορούσε να είναι μόνο το γραφειοκρατικό μόρφωμα της ΕΦΕΕ και όχι ένα συντονιστικό το οποίο μεταφέρει τις αποφάσεις της πλειοψηφίας των φοιτητών μέσω των συνελεύσεων καθώς δεν θα είχε τα επιθυμητά για το υπουργείο αποτελέσματα. Εναντία σε όλα τα ιεραρχικά δομημένα μορφώματα που πλασάρονται με σκοπό την αποχαύνωση και την απάθεια αντιπροτείνουμε οριζόντια δομή και λήψη αποφάσεων με αμεσοδημοκρατικες διαδικασίες μέσω των συνελεύσεων. Συνελεύσεων όμως στις οποίες όλοι εμείς πλέον πρέπει να θέσουμε τις βάσεις ώστε να σταματισουν να είναι κάδος αδιάφορων κομματικών αντιλήψεων και όλοι οι φοιτητές να εκφράζουν αυθόρμητα τις απόψεις τους.

    Όσο η εξαθλίωση θα εδραιώνεται

                                 στο σύνολο των καταπιεσμένων…

Δυο χρόνια έχουν περάσει από την είσοδο της χώρας στο μνημόνιο κι η επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου είναι ήδη εξοντωτική για εργαζόμενους και μη. Η ανεργία στο 25%, συνεχείς μειώσεις σε μισθούς, επιδόματα και συντάξεις πείνας, εργασιακή εφεδρεία, ευέλικτα ωράρια για ελαστικά εργαζόμενους, αντικατάσταση των συλλογικών συμβάσεων από ατομικές, απελευθέρωση των απολύσεων είναι μόνο μερικά από τα μέτρα των τελευταίων μηνών, που έχουν οδηγήσει τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα σε μια αγωνιώδη προσπάθεια για επιβίωση, μια πρώτη επίτευξη της εδραίωσης του εργασιακού μεσαίωνα που εμφανίζεται ως λύση στην κρίση. Εκτός, όμως από την επίθεση στον εργασιακό τομέα, το κράτος και τα αφεντικά, σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ-θρυμματίζοντας τα τελευταία υπολείμματα του δημοκρατικού τους προσωπείου-οδηγούν την κοινωνία με ταχύτατους ρυθμούς σε πλήρη κι απροκάλυπτο ολοκληρωτισμό. Οποιαδήποτε φωνή αντίστασης λαμβάνει ως απάντηση την αποσιώπηση, την άγρια καταστολή, τα φακελώματα, τους εκβιασμούς, τις διώξεις, τις φυλακίσεις.

Τόσο θα ξεπετάγονται

                                                                  καινούριοι πυρήνες αντίστασης…

Αψηφώντας όμως την κατασταλτική μανία του κράτους και την εργοδοτική τρομοκρατία των αφεντικών, εργαζόμενοι από διαφορετικούς κλάδους και περιοχές αντιστέκονται στην καταπάτηση των δικαιωμάτων τους και στην κλοπή της αξιοπρέπειάς τους. Αντεπιτίθενται με επισχέσεις εργασίας, καταλήψεις, απεργίες, πορείες, αποκλεισμούς και περιφρουρήσεις εργασιακών χώρων, ξεκινώντας έτσι ένα σκληρό και πολύμορφο αγώνα.

•    Η απεργία διαρκείας των 400 εργατών της Ελληνικής Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο κρατάει για πάνω από δυόμιση μήνες τώρα και ήρθε ως απάντηση στις εκδικητικές απολύσεις 50 συναδέλφων τους, λόγω άρνησής τους να υποκύψουν στους εκβιασμούς του εργοδότη Μάνεση για πεντάωρη εργασία αντί οκτάωρης, με αντίστοιχη μείωση των μισθών κατά 40%. Παρόλο που το σωματείο των εργαζομένων ελέγχεται από το ΚΚΕ, αυτό δε στάθηκε εμπόδιο στο να αναπτυχθεί, ένα μεγάλο και πολυτασικό κίνημα έμπρακτης αλληλεγγύης. Δεκάδες εκδηλώσεις οικονομικής ενίσχυσης και αντιπληροφόρησης, αλλά και η φυσική παρουσία αλληλέγγυων στο εργοστάσιο, δείχνουν ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας βρίσκεται στο πλευρό των απεργών.

•    Στην πύλη της Αλουμινοβιομηχανίας Αφοί Λουκίσα στο Περιστέρι, βρίσκονται πάνω από ενάμιση μήνα και οι 35 εργάτες που είναι απλήρωτοι έναν ολόκληρο χρόνο, με την εργοδοσία να κάνει 38 μηνύσεις σε εργαζομένους και συνδικαλιστές για παρεμπόδιση της λειτουργίας του εργοστασίου.

•    Σε νίκη κατέληξαν οι κινητοποιήσεις στις δυο μεγάλες γαλακτοβιομηχανίες ΑΓΝΟ και ΜΕΒΓΑΛ.

Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ

•    Στο τηλεοπτικό κανάλι ALTER, 470 εργαζόμενοι προχώρησαν στις 10 Νοέμβρη σε επίσχεση εργασίας, σταμάτησαν τη ροή του προγράμματος, ανέβασαν απεργιακή κάρτα και περιφρουρώντας το χώρο μέρα-νύχτα διεκδικούν τα δεδουλευμένα και το δώρο Χριστουγέννων των επί 11 μήνες 620 απλήρωτων εργαζομένων.

•    Σε απεργία από τις 22 Δεκέμβρη βρίσκονται και οι 800 εργαζόμενοι της καθημερινής εφημερίδας Ελευθεροτυπία, οι οποίοι παραμένουν απλήρωτοι απ’ τον Αύγουστο, ενώ είχαν προηγηθεί κι άλλες 48ωρες απεργίες.

•    Μικρότερης έντασης και διάρκειας κινητοποιήσεις ενάντια στην αλλαγή των εργασιακών σχέσεων και των συμβάσεων εργασίας έγιναν και στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη.

•    Τέλος, σημαντική νίκη κατάφεραν και οι εργαζόμενοι στην εταιρία κινητής τηλεφωνίας Vodafone, αφού με τις αγωνιστικές τους κινητοποιήσεις (3ήμερη απεργία στη Θεσσαλονίκη και μονοήμερη στην Αθήνα) και παρά την εργοδοτική τρομοκρατία κατάφεραν να αποτρέψουν τα σχέδιά της για μετατροπή των συμβάσεών τους σε 5ωρες με αντίστοιχη μείωση μισθού.

Παράλληλα με τις αντιστάσεις στους εργασιακούς χώρους, πλήθος άλλων κινητοποιήσεων λαμβάνει χώρα εδώ και μήνες σε διάφορες πόλεις. Ανοιχτές συνελεύσεις γειτονιών, κινήματα «δεν πληρώνω», δίκτυα αλληλεγγύης ενάντια στα χαράτσια της ΔΕΗ, μαζικές απαλλοτριώσεις σε super market κ.α. αποτελούν όχι μόνο πρόσκαιρες λύσεις για την οικονομική επιβίωση σε καιρό κρίσης, αλλά κι έμπρακτα εγχειρήματα αυτοοργάνωσης, συλλογικοποίησης των αναγκών και των διεκδικήσεών μας. Είναι μια πρώτη πραγμάτωση της επιστροφής από τη διάχυτη κουλτούρα ανάθεσης στην αδιαμεσολάβητη δράση, από την ηττοπάθεια στην συνειδητοποίηση της ανάγκης για αγώνα, στην αναγνώριση της ταξικής μας ταυτότητας, από την απάθεια και το φόβο στην ολική ρήξη.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΤΩΡΑ – ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ