ΤΙ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΤ ΑΦΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΤΑ ΚΝΑΤ…
Την Πέμπτη 20 Οκτώβρη, τη δεύτερη μέρα της μαζικότατης γενικής απεργίας, δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ κατέλαβαν σε παράταξη τη λεωφόρο Αμαλίας (με την πλάτη γυρισμένη στα ΜΑΤ), μπροστά από τη Βουλή, λειτουργώντας εθελοντικά ως μπάτσοι στη θέση των μπάτσων. Με μια ξεδιάντροπα εξουσιαστική συμπεριφορά οι κρανοφόροι και παλουκοφόροι των ΚΝΑΤ και του ΠΑΜΕ περιφρούρησαν τη Βουλή (και όχι τη συγκέντρωση), σε άμεση συνεργασία με την αστυνομία, απαγορεύοντας στους διαδηλωτές που είχαν συγκεντρωθεί στο Σύνταγμα να πλησιάσουν το «σπίτι της δημοκρατίας» και να εκφράσουν την οργή τους, προστατεύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την αστική δημοκρατία που υποτίθεται ότι αντιπαλεύεται το ΚΚΕ. Όπως πολλές φορές στο παρελθόν, έτσι και αυτή τη φορά στάθηκαν εμπόδιο στη μερίδα του κόσμου που ήθελε να συγκρουστεί, και όχι μόνο, προκειμένου να κερδίσουν τα αστικά εύσημα, αλλά και την ψήφο όσων διαφωνούν με την εξεγερσιακή βία.
Σε μια τέτοια κοινωνική συγκυρία με μαζικότατες απεργιακές κινητοποιήσεις και συγκρουσιακές πρακτικές, το ΚΚΕ έδρασε ως νταβατζής προφασιζόμενο ότι υπερασπίζεται τα λαϊκά συμφέροντα και αποπροσανατόλισε τον κόσμο από την ψήφιση του νομοσχεδίου αντλώντας έτσι επικοινωνιακά οφέλη, σε συνεργασία με τα μίντια, για να φανεί ως προστάτης του λαού.
Η ίδια κρατική καταστολή, που ήρθε ως αρωγή στο ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ για να μη διαρραγεί η περιφρούρηση της Βουλής, είχε και ως αποτέλεσμα το νεκρό(από ανακοπή λόγω των μέσων καταστολής) εργάτη και μέλος του ΠΑΜΕ, προσθέτοντας ένα ακόμη θύμα στο βωμό της δημόσιας τάξης και της κοινωνικής ειρήνης.
Τα κόκκινα κοράκια, σε μια προσπάθεια να αντλήσουν πολιτική υπεραξία, καπηλεύονται το θάνατο ενός συντρόφου τους. Αντί να αναδείξουν την κρατική δολοφονία προσπαθούν να διαβάλουν για πολλαπλή φορά, εκτός από τον κοινωνικό και πολιτικό χώρο των αναρχικών/αντιεξουσιαστών, και τις συγκρουσιακές πρακτικές που υιοθετεί ένα μέρος του αγωνιζόμενου κόσμου, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά πως γι’ αυτούς οι άνθρωποι είναι αναλώσιμα προϊόντα.
Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη όταν κάποιος επιλέγει να κρατήσει αυτή τη στάση στο δρόμο. Σε τέτοιες συνθήκες η ρίψη μολότοφ δεν είναι περισσότερο επικίνδυνη από επιθέσεις με παλούκια και κράνη σε κόσμο που δε διαθέτει μέσα προστασίας.
Για ακόμα μια φορά οι σταλινοφασίστες σαν επάξιος συνεχιστής των αποτρόπαιων στιγμών του κοινωνικοταξικού πολέμου (βλέπε Βάρκιζα, δράση του Ο.Π.Λ.Α, Πολυτεχνείο 1998, Δεκέμβρης 2008, αλλά και πιο μακριά- ισπανικό εμφύλιο, γκουλάγκ κ.α.) προσπαθούν να διχάσουν τον εξεγερμένο κόσμο που δε μπορούν να εγκολπώσουν στις κομματικές τους γραμμές.
Παθητική, αν όχι εμετική είναι και η στάση της πλειοψηφείας των αριστερών οργανώσεων που κάνουν λόγο για αναρχοφασίστες και τυχοδιωκτικές ομάδες που επιτίθενται αδιάκριτα στους διαδηλωτές.
Στο δρόμο για την αταξική κοινωνία δε χωράνε πολιτικά καπελώματα και αντικινηματικές λογικές.
Εργατοπατέρες, νταβατζήδες και κάθε λογής κομματικοί τραμπούκοι, καθώς και όσοι τους σιγοντάρουν θα μας βρουν απέναντί τους!
Πρωτοβουλία Αναρχικών/Αντιεξουσιαστών από Σ.Θ.Ε