ΤΙ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΤ ΑΦΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΤΑ ΚΝΑΤ…

Την Πέμπτη 20 Οκτώβρη, τη δεύτερη μέρα της μαζικότατης γενικής απεργίας, δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ κατέλαβαν σε παράταξη τη λεωφόρο Αμαλίας (με την πλάτη γυρισμένη στα ΜΑΤ), μπροστά από τη Βουλή, λειτουργώντας εθελοντικά ως μπάτσοι στη θέση των μπάτσων. Με μια ξεδιάντροπα εξουσιαστική συμπεριφορά οι κρανοφόροι και παλουκοφόροι των ΚΝΑΤ και του ΠΑΜΕ περιφρούρησαν τη Βουλή (και όχι τη συγκέντρωση), σε άμεση συνεργασία με την αστυνομία, απαγορεύοντας στους διαδηλωτές που είχαν συγκεντρωθεί στο Σύνταγμα να πλησιάσουν το «σπίτι της δημοκρατίας» και να εκφράσουν την οργή τους, προστατεύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την αστική δημοκρατία που υποτίθεται ότι αντιπαλεύεται το ΚΚΕ. Όπως πολλές φορές στο παρελθόν, έτσι και αυτή τη φορά στάθηκαν εμπόδιο στη μερίδα του κόσμου που ήθελε να συγκρουστεί, και όχι μόνο, προκειμένου να κερδίσουν τα αστικά εύσημα, αλλά και την ψήφο όσων διαφωνούν με την εξεγερσιακή βία.

Σε μια τέτοια κοινωνική συγκυρία με μαζικότατες απεργιακές κινητοποιήσεις και συγκρουσιακές πρακτικές, το ΚΚΕ έδρασε ως νταβατζής προφασιζόμενο ότι υπερασπίζεται τα λαϊκά συμφέροντα και αποπροσανατόλισε τον κόσμο από την ψήφιση του νομοσχεδίου αντλώντας έτσι επικοινωνιακά οφέλη, σε συνεργασία με τα μίντια, για να φανεί ως προστάτης του λαού.

Η ίδια κρατική καταστολή, που ήρθε ως αρωγή στο ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ για να μη διαρραγεί η περιφρούρηση της Βουλής, είχε και ως αποτέλεσμα το νεκρό(από ανακοπή λόγω των μέσων καταστολής) εργάτη και μέλος του ΠΑΜΕ,  προσθέτοντας ένα ακόμη θύμα στο βωμό της δημόσιας τάξης και της κοινωνικής ειρήνης.

Τα κόκκινα κοράκια, σε μια προσπάθεια να αντλήσουν πολιτική υπεραξία, καπηλεύονται  το θάνατο ενός συντρόφου τους. Αντί να αναδείξουν την κρατική δολοφονία προσπαθούν να διαβάλουν για πολλαπλή φορά, εκτός από τον κοινωνικό και πολιτικό χώρο των αναρχικών/αντιεξουσιαστών, και τις συγκρουσιακές πρακτικές που υιοθετεί ένα μέρος του αγωνιζόμενου κόσμου, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά πως γι’ αυτούς οι άνθρωποι είναι αναλώσιμα προϊόντα.

Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη όταν κάποιος επιλέγει να κρατήσει αυτή τη στάση στο δρόμο. Σε τέτοιες συνθήκες η ρίψη μολότοφ δεν είναι περισσότερο επικίνδυνη από επιθέσεις με παλούκια και κράνη σε κόσμο που δε διαθέτει μέσα προστασίας.

Για ακόμα μια φορά οι σταλινοφασίστες σαν επάξιος συνεχιστής των αποτρόπαιων στιγμών του κοινωνικοταξικού πολέμου (βλέπε Βάρκιζα, δράση του Ο.Π.Λ.Α, Πολυτεχνείο 1998, Δεκέμβρης 2008, αλλά και πιο μακριά- ισπανικό εμφύλιο, γκουλάγκ κ.α.) προσπαθούν να διχάσουν τον εξεγερμένο κόσμο που δε μπορούν να εγκολπώσουν στις κομματικές τους γραμμές.

Παθητική, αν όχι εμετική είναι και η στάση της πλειοψηφείας των αριστερών οργανώσεων που κάνουν λόγο για αναρχοφασίστες και τυχοδιωκτικές ομάδες που επιτίθενται αδιάκριτα στους διαδηλωτές.

Στο δρόμο για την αταξική κοινωνία δε χωράνε πολιτικά καπελώματα και αντικινηματικές λογικές.

Εργατοπατέρες, νταβατζήδες και κάθε λογής κομματικοί τραμπούκοι, καθώς και όσοι τους σιγοντάρουν θα μας βρουν απέναντί τους!

Πρωτοβουλία Αναρχικών/Αντιεξουσιαστών από Σ.Θ.Ε

Κατάληψη δε σημαίνει κλειστές σχολές…

Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες μιας σφοδρής και συνεχόμενης επίθεσης του κράτους προς τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα που πλήττει κεκτημένα δεκαετιών σε όλους τους τομείς (υγεία, εργασία παιδεία), υποβαθμίζοντας περαιτέρω τις ζωές μας. Μέρος αυτής της επίθεσης αποτελεί και ο νέος νόμος πλαίσιο για τα πανεπιστήμια (ΑΕΙ-ΤΕΙ), ο οποίος κατατέθηκε στη βουλή και ψηφίστηκε την περασμένη Τετάρτη.

Πλέον ο «δωρεάν» και «δημόσιος» χαρακτήρας του πανεπιστημίου θα είναι παρελθόν καθώς ανοίγεται δρόμος για καταβολή διδάκτρων ακόμα και σε προπτυχιακό (όχι μόνο μεταπτυχιακό) επίπεδο, καταργείται η δωρεάν σίτιση και στέγαση, τα δωρεάν συγγράμματα. Με τις επιχειρήσεις να εισχωρούν στα πανεπιστήμια, η γνώση μετατρέπεται σε εμπόρευμα κι ο φοιτητής σε πειθήνιο εργαζόμενο. Το πανεπιστημιακό άσυλο καταργείται διευκολύνοντας έτσι το κράτος να ελέγχει και να καταστέλλει οποιαδήποτε κίνηση αντίστασης. Τα περισσότερα από τα παραπάνω εφαρμόζονταν ήδη, έστω και άτυπα.

Εκλαμβάνοντας λοιπόν, την επίθεση αυτή ως γενικότερη και το φοιτητή ως μέρος της κοινωνίας (εργαζόμενος ή άνεργος) κι όχι αποκομμένο από αυτή, πιστεύουμε ότι ο αγώνας για την παιδεία δεν πρέπει να περιοριστεί στα πλαίσια του πανεπιστημίου, αλλά να συνδεθεί και με άλλα αγωνιζόμενα μέρη της. Για τη δημιουργία ενός κέντρου αντιπληροφόρησης και συσπείρωσης αυτών των μερών πραγματοποιήθηκε κατάληψη της Πρυτανείας σε περίοδο που οι σχολές ήταν κλειστές κι υπήρχε κινηματική άπνοια (22-27 Αυγούστου).

Η στάση μας από εδώ και στο εξής πρέπει να είναι τέτοια ώστε ο νόμος να μην εφαρμοστεί, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που διαθέτουμε (κατάληψη σχολών και δράσεις μέσα κι έξω από αυτές), μέσω ανοιχτών, αντιιεραρχικών διαδικασιών, απαλλαγμένων από παραταξιακές και μικροκομματικές λογικές.

Κατάληψη δε σημαίνει κλειστές σχολές, αλλά ζωντανή κι ουσιώδης αλληλεπίδραση και συνδιαμόρφωση των ατόμων που συμμετέχουν σε αυτήν.

 Εκλογικές   αυταπάτες

Η αστική δημοκρατία μέσω των εκφραστών της είχε πάντα την ικανότητα να εφευρίσκει διάφορους  τρόπους  για να συντηρεί την ύπαρξη της και μέσα από αυτή να εξυπηρετεί τους σκοπούς του Κράτους, των καπιταλιστών και των παρατρεχάμενων κομματικών τους φίλων αλλά και να διαιωνίζει και να εξελίσσει τις εξουσιαστικές σχέσεις.

Ένας από αυτούς, και για την ακρίβεια ο ισχυρότερος, καθώς είναι ο θεμέλιος λίθος της, είναι η ψευδαισθητική διαδικασία των εκλογών! Με απλά λόγια δηλαδή, μιας διαδικασίας που έχει ως σκοπό την ανάδειξη μιας ολιγαρχίας η οποία θα κάνει όλη τη “βρώμικη” δουλειά την οποία εμείς, μη έχοντας την τεχνογνωσία, τη μόρφωση, το χρόνο κλπ δε μπορούμε να κάνουμε. Η “δουλειά” αυτή βέβαια δεν είναι άλλη παρά… η οργάνωση και η διαχείριση της ίδιας μας της ζωής και καθημερινότητας! Ως λοιπόν ατελείς άνθρωποι εμείς οι εν γένει ψηφοφόροι πρέπει να εναποθέσουμε τις ανάγκες μας, τις ελπίδες μας και τα θέλω μας σε κάποιους άλλους, οι όποιοι είναι καλύτεροι από εμάς, πιο έξυπνοι και ικανοί, με καλύτερη γνώση των δικών μας αναγκών. Αλλά φυσικά η εξουσία είναι στα χεριά μας(!) αφού μπορούμε να αναιρούμε αυτούς τους υπεράνθρωπους και να ψηφίζουμε άλλους  στη θέση τους οι οποίοι ξέρουν και αυτοί καλυτέρα από εμάς τους ίδιους μας τους εαυτούς. Το παράδοξο αυτής της διαδικασίας πιστεύουμε πως είναι αυταπόδεικτο από αυτή την ίδια.

Μια τέτοια διαδικασία πραγματοποιείται και μέσα στους ακαδημαϊκούς χώρους. Οι φοιτητικές εκλογές , ο παροξυσμός  των κομματικών υπάλληλων είναι κάτι περισσότερο από εμφανείς. Τρέχουν πανικόβλητοι πάνω–κάτω, παίρνουν τηλεφωνά για να σιγουρέψουν όσους μπορούν, νοικιάζουν πούλμαν για να μεταφέρουν τους φοιτητές στα εκλογικά κέντρα και όλα αυτά γιατί το μόνο που θέλουν είναι να διεκδικήσουν τα δικά σου θέλω. Η υπέρτατη πράξη αλτρουισμού. Μάλλον όχι. Προφανώς δε θα σε ρωτήσουν τι θα συμφωνήσουν όλοι μαζί στο Δ.Σ γιατί εκεί δεν έχεις θέση. Είναι μόνο για την ελίτ, μόνο για τους πεφωτισμένους πολιτικάντιδες. Η προσπάθεια τους να δυναμώσουν τους κομματικούς τους  φορείς, να βάλουν και άλλα πρόβατα μέσα στα κομματικά τους μαντριά έχει σαν αποτέλεσμα να εξαλείψουν κάθε ατομική σκέψη και δράση, κάθε αυθορμητισμό και την οποιαδήποτε διαφορετικότητα. Μια προσπάθεια που συμπληρώνεται και από την διαδικασία των γενικών συνελεύσεων με τους περιορισμούς που τίθενται από τη στιγμή που καλείσαι να επιλέξεις πλαίσια με τα οποία πότε συμφωνείς λιγότερο, πότε περισσότερο αλλά ποτέ εντελώς και τα οποία δεν έχεις καν την ευκαιρία να συνδιαμορφώσεις. Τη διαδικασία των γενικών συνελεύσεων που αναλώνεται σε γενικόλογες κομματικές τοποθετήσεις και διαμαντριακές προσωπικές επιθέσεις. Τη διαδικασία των γενικών συνελέυσεων στην οποία θες δε θες, είσαι ένας παθητικός παρατηρητής και μια ψήφος. Όλα σου τα θέλω, όλη σου η σκέψη, όλες σου οι διαφωνίες και οι ενστάσεις συνοψίζονται σε ένα πλαίσιο και μια ψήφο.

Πρέπει να μιλήσουμε με διαφορετικούς όρους. Πρέπει να ζήσουμε και να πράξουμε με διαφορετικούς όρους. Απέναντι λοιπόν σε αυτή την απάνθρωπη ιεράρχηση ανάμεσα σε ανθρώπους-ψήφους και εκλεγμένους φοιτητοπατέρες, ανάμεσα σε ατελείς ανθρώπους και τελείους, αντιπροτείνουμε οριζόντια οργάνωση η όποια ξεκινά από εμάς και τελειώνει σε εμάς. Απέναντι στα Δ.Σ. αντιπροτείνουμε τις ελευθεριακές συνελεύσεις όπου η δράση μας θα αναδιαμορφώνεται από όλους μας ισότιμα. Το συμφέρον μας είναι κοινό και δεν περνάει μέσα από κανένα εξουσιαστικό μονοπάτι.

Απέναντι σε κάθε είδους αντιπροσώπευση, απεναντί σε κάθε είδους πλειοψηφική επιβολή, αντιπροτείνουμε την κοινωνική αυτοοργάνωση.

Εκλογική αποχή

Ελευθεριακές συνελεύσεις

Κοινωνική αυτοοργάνωση